Wat een heling bracht deze gynaecoloog! Blog
Effect van respect en vriendelijkheid bij inwendig onderzoek
Karin (50 jaar) kwam bij mij voor coaching, omdat het nog nooit gelukt was om gemeenschap te hebben.
Haar huisarts verwees haar ook door naar een gynaecoloog.
Karin zag er enorm tegenop.
Ze was bang voor het onderzoek.
Bang om niet serieus genomen te worden.
We bespraken een plan van aanpak.
Welke vragen ze had.
Waar haar grens lag.
En hoe ze deze grens bespreekbaar kon maken.
Tijdens de volgende afspraak bij mij vertelde Karin geëmotioneerd over de bijzondere afspraak bij de gynaecoloog.
"Ik werd binnengeroepen door een vriendelijk ogende mannelijke arts van ongeveer 55 jaar.
Ik liep met hem mee door de gang naar zijn kamer.
Daar zat ook een mannelijke coassistent.
De gynaecoloog vroeg of dit oké was.
De coassistent voegde daar aan toe dat hij het goed begreep, als ik dat niet fijn vond.
Door hun vriendelijke houding vond ik het goed.
Er werden veel vragen gesteld over mijn klachten.
Het lijstje wat we vooraf gemaakt hadden, hielp me.
Beide artsen luisterden echt naar me.
Ze gaven me het gevoel dat ze begrepen hoe moeilijk dit gesprek voor mij was.
Na de intake vroeg de gynaecoloog of ik het goed vond dat hij een onderzoek zou doen.
Ik zuchtte diep en zei ja.
Daarop zei de gynaecoloog dat hij een vrouwelijke assistente erbij wilde vragen die naast mij kon staan.
En als ik het fijn vond, mocht ik haar hand vast houden.
Hij keek me vriendelijk aan en zei dat hij zich voor kon stellen dat twee mannelijke artsen bij dit kwetsbare onderzoek wel veel is.
Ik trok mijn schoenen en ondergoed uit.
Ik had speciaal voor het onderzoek een rok aan gedaan, zodat ik niet helemaal bloot was.
De gynaecoloog raakte voorzichtig mijn been aan.
Er waren ook geen vreselijke beensteunen.
Bij alle stapjes zei hij precies wat hij ging doen en vroeg of het goed was.
Hij onderzocht voorzichtig het hele gebied aan de buitenkant bij de vaginaopening.
Het zag er goed uit, zei hij.
Al die tijd stond de assistente naast me en hield mijn hand vast.
Ze keek me aan en knikte af en toe.
Toen ik weer thuis was heb ik enorm gehuild.
Ik heb een paar vervelende ervaringen gehad met jongens.
Hierdoor is mijn beeld van mannen gevormd.
Deze arts was zo betrokken en vriendelijk.
Hij raakte me vol respect aan."
Met vragende ogen keek Karin mij aan en vroeg:
"Zijn meer mannen zo? Kan een man in mijn leven komen die ook zo respectvol is naar mij? Ik heb nooit gedacht dat dit mogelijk is. Ik ben mijn hele leven bang geweest om een relatie aan te gaan."
Karin zei toen met tranen in haar ogen:
"Deze arts heeft me een stukje geheeld.
Zo voelt het tenminste.
Hij heeft mij hoop gegeven, dat ik me misschien open kan stellen voor een man die ook zoveel respect heeft voor mij."
Dank je wel, gynaecoloog, voor je zorgvuldige manier van benaderen.
Ik hoop dat je dit blog leest en realiseert welke heling en hoop je gebracht hebt bij deze vrouw en waarschijnlijk heel veel anderen die bij jou zijn geweest.
Haar huisarts verwees haar ook door naar een gynaecoloog.
Karin zag er enorm tegenop.
Ze was bang voor het onderzoek.
Bang om niet serieus genomen te worden.
We bespraken een plan van aanpak.
Welke vragen ze had.
Waar haar grens lag.
En hoe ze deze grens bespreekbaar kon maken.
Tijdens de volgende afspraak bij mij vertelde Karin geëmotioneerd over de bijzondere afspraak bij de gynaecoloog.
"Ik werd binnengeroepen door een vriendelijk ogende mannelijke arts van ongeveer 55 jaar.
Ik liep met hem mee door de gang naar zijn kamer.
Daar zat ook een mannelijke coassistent.
De gynaecoloog vroeg of dit oké was.
De coassistent voegde daar aan toe dat hij het goed begreep, als ik dat niet fijn vond.
Door hun vriendelijke houding vond ik het goed.
Er werden veel vragen gesteld over mijn klachten.
Het lijstje wat we vooraf gemaakt hadden, hielp me.
Beide artsen luisterden echt naar me.
Ze gaven me het gevoel dat ze begrepen hoe moeilijk dit gesprek voor mij was.
Na de intake vroeg de gynaecoloog of ik het goed vond dat hij een onderzoek zou doen.
Ik zuchtte diep en zei ja.
Daarop zei de gynaecoloog dat hij een vrouwelijke assistente erbij wilde vragen die naast mij kon staan.
En als ik het fijn vond, mocht ik haar hand vast houden.
Hij keek me vriendelijk aan en zei dat hij zich voor kon stellen dat twee mannelijke artsen bij dit kwetsbare onderzoek wel veel is.
Ik trok mijn schoenen en ondergoed uit.
Ik had speciaal voor het onderzoek een rok aan gedaan, zodat ik niet helemaal bloot was.
De gynaecoloog raakte voorzichtig mijn been aan.
Er waren ook geen vreselijke beensteunen.
Bij alle stapjes zei hij precies wat hij ging doen en vroeg of het goed was.
Hij onderzocht voorzichtig het hele gebied aan de buitenkant bij de vaginaopening.
Het zag er goed uit, zei hij.
Al die tijd stond de assistente naast me en hield mijn hand vast.
Ze keek me aan en knikte af en toe.
Toen ik weer thuis was heb ik enorm gehuild.
Ik heb een paar vervelende ervaringen gehad met jongens.
Hierdoor is mijn beeld van mannen gevormd.
Deze arts was zo betrokken en vriendelijk.
Hij raakte me vol respect aan."
Met vragende ogen keek Karin mij aan en vroeg:
"Zijn meer mannen zo? Kan een man in mijn leven komen die ook zo respectvol is naar mij? Ik heb nooit gedacht dat dit mogelijk is. Ik ben mijn hele leven bang geweest om een relatie aan te gaan."
Karin zei toen met tranen in haar ogen:
"Deze arts heeft me een stukje geheeld.
Zo voelt het tenminste.
Hij heeft mij hoop gegeven, dat ik me misschien open kan stellen voor een man die ook zoveel respect heeft voor mij."
Dank je wel, gynaecoloog, voor je zorgvuldige manier van benaderen.
Ik hoop dat je dit blog leest en realiseert welke heling en hoop je gebracht hebt bij deze vrouw en waarschijnlijk heel veel anderen die bij jou zijn geweest.
